Lokatorski dzień świstaka

Déjà vu w polskiej polityce mieszkaniowej

Czytając najnowsze doniesienia prasowe o planach weryfikacji dochodów lokatorów mieszkań komunalnych, trudno oprzeć się wrażeniu déjà vu. Te same argumenty, te same uzasadnienia, te same obietnice “rewolucji mieszkaniowej” – wszystko to słyszeliśmy już wielokrotnie przez ostatnie 20 lat. Historia się powtarza z nieubłaganą precyzją, jak w filmie “Dzień świstaka”, gdzie bohater na nowo przeżywa te same wydarzenia.

Znajome melodie w prasie

Obecna “ofensywa” wiceministra Tomasza Lewandowskiego brzmi jak odgrzewany kotlet z czasów wszystkich poprzednich rządów:

“Będzie obowiązkowa weryfikacja dochodowa wszystkich najemców mieszkań komunalnych. Rząd chce też znieść automatyczne dziedziczenie umów najmu mieszkań komunalnych. Ma to ukrócić proceder przejmowania zasobu komunalnego przez osoby majętne.” (Portal Samorządowy, 16 czerwca 2025)

“Powinniśmy wiedzieć, ile lokator zarabia, żeby wiedzieć, kogo mamy w zasobie mieszkaniowym. Nie może być tak, że osoba zarabiająca 18-20 tysięcy złotych netto płaci za najem jedną piątą wartości rynkowej.” (Warszawa w Pigułce, 2 sierpnia 2025)

“Możesz zarabiać 100 tysięcy zł, rodzice mieli mieszkanie komunalne (…) – wchodzisz do umowy najmu z automatu. Uważam, że to jest po prostu niesprawiedliwe.” (Infor.pl, 30 lipca 2025)

Te wypowiedzi mogłyby równie dobrze pochodzić z 2009, 2011, 2016 czy 2017 roku. Tylko nazwiska ministrów się zmieniły.

Muzeum uzasadnień deregulacyjnych

Każda kolejna ekipa rządowa używała niemal identycznych argumentów. Nowelizacje ustawodawstwa z lat 2001-2022 analizowaliśmy szczegółowo w naszej historii uzasadnień deregulacyjnych.

• 2009 rok – PO: Wprowadzenie “najmu okazjonalnego” – pozbawionego praw lokatorskich, z możliwością eksmisji bez sądu i bez prawa do lokalu socjalnego. Po raz pierwszy od lat przywrócono “eksmisję na bruk”. „Celem proponowanych zmian jest pobudzenie rynku wynajmu lokali mieszkalnych, przez zdefiniowanie najmu okazjonalnego i wyłączenie go spod reżymu większości przepisów ustawy o ochronie praw lokatorów[…]” Przedstawianie praw lokatorskich jako bariery w rozwoju gospodarczym stanie się stałym motywem myśli ustawodawczej.
• 2011 rok – PO: “Poprawa istniejącego stanu rzeczy wymaga ograniczenia istniejących barier i stworzenia elastyczniejszych instrumentów regulacyjnych, które umożliwiłyby gminom racjonalne gospodarowanie posiadanym zasobem mieszkaniowym, efektywniejsze kierowanie wsparcia finansowego do osób najbardziej potrzebujących, większą rotację lokatorów.”
• 2016 rok – PiS: “Rząd czyści gminne budynki. Bogatsi lokatorzy na bruk” – tak Gazeta Prawna komentowała kolejną próbę “oczyszczenia” zasobów komunalnych z rzekomych “bogatszych” lokatorów.
• 2018 rok – PiS: Wprowadzenie weryfikacji dochodów, gdzie przekroczenie progów oznaczało przejęcie całej nadwyżki na czynsz – mechanizm, który KOPL nazwał “konfiskatą dodatkowego dochodu”.
• 2025 rok – KO/Lewica: “Weryfikacja dochodów raz na pięć lat” i “proporcjonalne podwyżki” – te same rozwiązania w nowym opakowaniu.

Mit “bogatych lokatorów”

Przez wszystkie te lata stałym elementem uzasadnień była konstrukcja mitu o “bogatych lokatorach” nadużywających systemu. Jak zauważył KOPL już w 2011 roku, projekty te nie opierały się na żadnych danych statystycznych potwierdzających skalę rzekomego problemu.

I tak jest do dziś. Wiceminister Lewandowski operuje pojedynczymi, nagłośnionymi przypadkami – jak “majętny wicemarszałek” mieszkający w lokalu komunalnym. Ale gdzie są masowe dane pokazujące skalę zjawiska? Gdzie są badania dowodzące, że to właśnie “bogaci lokatorzy” są główną przyczyną kryzysu mieszkaniowego?

Magia deregulacji

Najgorsza jest w tym wszystkim konsekwentna wiara w magię: przekonanie, że odebranie praw lokatorom, wprowadzenie “elastyczności” i “rotacji” magicznie rozwiąże problemy mieszkaniowe bez konieczności budowania wystarczającej liczby nowych mieszkań.

Jak pisał KOPL o projektach z 2011 roku: “Czytając ten i wiele następnych projektów (…) można odnieść wrażenie, że zwiększenie rotacji lokatorów i elastyczności przepisów samoczynnie spowoduje rozwiązanie problemów lokalowych trapiących polską rzeczywistość, bez konieczności budowy dodatkowych zasobów mieszkaniowych, przez swoiste ‘przelewanie z pustego w próżne’.”

Ta “magia deregulacji” przetrwała wszystkie zmiany rządów. Zamiast budować wystarczającą liczbę mieszkań, politycy wolą “dociskać śrubę” lokatorom w istniejących zasobach.

Fiasko w budownictwie komunalnym

Tymczasem skala planowanego budownictwa społecznego i komunalnego przez obecny rząd jest w oczywisty sposób niewystarczająca. Wiceminister Lewandowski zapowiada:

• 15 000 mieszkań w 2025 roku
• Docelowo 20-40 000 mieszkań rocznie do 2030

Brzmi imponująco? Nie bardzo. W Polsce brakuje 1,5-3 milionów mieszkań. Przy tempie 20 000 mieszkań rocznie zasypanie luki mieszkaniowej zajmie 75-150 lat.

Matematyka nierówności

Oddajmy głos liczbom:

• Demagog.org (2024): “Według różnych źródeł w Polsce liczba brakujących mieszkań wynosi od 1,5 mln do 2 mln”
• Forsal.pl (2013): “Niedobór mieszkań w Polsce: brakuje 2,4 mln lokali”
• Money.pl (2019): “Realny deficyt mieszkaniowy w Polsce należy oszacować nawet na 3 miliony lokali”
• Obserwatorium Polityki Miejskiej (2023): “Deficyt mieszkaniowy w Polsce w 2020 r. wynosił ok. 2,4 miliona mieszkań”
• W Polsce na 1000 mieszkańców przypada około 420 mieszkań, podczas gdy średnia europejska wynosi 514-516 mieszkań. To oznacza, że jesteśmy o ponad 20% poniżej średniej unijnej.

Prawdziwa patologia

Prawdziwą patologią nie są “bogaci lokatorzy”, ale sytuacja, w której:

• 53% Polaków 25-34 lat mieszka z rodzicami (1,7 mln osób) – dane GUS z 2023
• Przeludnienie: 33,9% przy średniej UE 16,8% – dane Eurostat
• Pokoje na osobę: 1,2 pokoju (przy średniej UE 1,6) – dane za 2020
• Brak instalacji: około 750 tys. bez toalety, około 1 mln bez łazienki – dane GUS 2023

Kto jest tutaj prawdziwym problemem – lokatorzy, czy politycy, którzy od 20 lat zamiast budować mieszkania, wolą “weryfikować” tych nielicznych, którzy jakiś dach nad głową mają?

Karanie za poprawę sytuacji

Mechanizm “proporcjonalnych podwyżek” to powrót do konfiskaty dodatkowego dochodu z 2018 roku. Jak pisał wówczas KOPL: “Propozycja niweczy motywację do poprawy zarobków przez znalezienie lepszej pracy lub otrzymanie podwyżki w istniejącej, gdyż całość uzyskanego w ten sposób dochodu zostałaby przejęta na poczet czynszu. (…) Propozycja zachęca do obchodzenia prawa i uzyskiwania nieudokumentowanych dochodów i w efekcie zwiększy rozmiary szarej strefy.”

Czy to ma być recepta na rozwój kraju? Karanie ludzi za to, że lepiej zarabiają?

Cykl polityczny trwa

Historia pokazuje nieuchronny cykl polityczny polskiej mieszkaniówki:

1. Diagnoza kryzysu mieszkaniowego
2. Obwinianie lokatorów za nadużycia (bez przedstawiania dowodów)
3. Proponowanie “elastyczności” i “rotacji” zamiast wystarczających planów budowy
4. Wprowadzanie przepisów karzących za poprawę sytuacji
5. Pogłębianie problemów mieszkaniowych

I tak w kółko, od 20 lat. Tylko nazwiska się zmieniają.

Czas na zmianę myślenia

Nadszedł czas, by przerwać ten błędny cykl. Zamiast traktować lokatorów jak problem do rozwiązania, trzeba ich traktować jak obywateli potrzebujących wsparcia.

Prawdziwa rewolucja mieszkaniowa wymagałaby:

• Masowego budownictwa społecznego – 200-300 tysięcy mieszkań rocznie
• Wzmocnienia praw lokatorskich – stabilności najmu, ochrony przed arbitralnymi podwyżkami i dzikimi eksmisjami
• Inwestowania w zasoby publiczne zamiast ich wyprzedawania
• Regulacji rynku najmu chroniącej przed spekulacją
• Zmiany myślenia – od mieszkania jako towaru inwestycyjnego do mieszkania jako prawa człowieka

Konkluzja: Trzeba chronić, nie wyrzucać

Po 20 latach nieudanych eksperymentów z deregulacją czas na uczciwe przyznanie: walka z lokatorami nie rozwiąże kryzysu mieszkaniowego, tylko go pogłębi.

Zamiast kolejnych “weryfikacji” i “rotacji”, Polsce potrzeba więcej ochrony praw lokatorskich, nie mniej. Potrzeba stabilnych umów najmu, uczciwych czynszów i masowego budownictwa mieszkań na wynajem. Czas skończyć z tym “dniem świstaka” i zacząć budować przyszłość, w której każdy ma prawo do godnego mieszkania. Bo jedyną prawdziwą patologią w polskim systemie mieszkaniowym jest to, że przez 20 lat kolejne rządy próbują rozwiązać kryzys mieszkaniowy przez walkę z mieszkańcami.

Skomentuj Lokatorski dzień świstaka

Czy projekt Lewicy pomoże przeciętnym emerytom?

W założeniu projekt ustawy ma pomagać seniorom, ale jest wadliwy i wytwarza nierówność szans.

Czas przeanalizować projekt nowelizacji przepisów złożony przez Nową Lewicę. Robimy to tutaj, w sposób publiczny, gdyż projekt nie został wysłany do konsultacji organizacji lokatorskich, co było dotychczas przyjętą praktyką.

Część projektu Nowej Lewicy jest skierowana do seniorów posiadających mieszkania i polega na odkupieniu od nich mieszkań.Jest to coś w rodzaju instytucji odwróconego kredytu hipotecznego. Gmina mogłaby wykorzystać kapitał z funduszu na spłatę 50 proc. wartości mieszkania danej osoby i spłacać resztę wartości przez okres 20 lat. Właściciele mieszkania musieliby przepisać własność mieszkania na Gminę i mieszkaliby w tym lokalu lub innym jako lokatorzy komunalni.

Pierwsza uwaga, która się nasuwa jest taka, że to skandal, że seniorzy nie mają emerytury gwarantującej ich utrzymanie. Minimalna emerytura, do której obecnie nie każdy ma prawo (zwłaszcza ci, którzy pracowali latami na umowach śmieciowych) wynosi zaledwie 1878,91 zł brutto. To nie jest rozsądna kwota. Nikt nie powinien być w sytuacji, w której musi sprzedać swoje mieszkanie, aby po prostu przeżyć, ponieważ ma nędzną emeryturę. Niezależnie od tego, jest wiele problematycznych kwestii związanych z samym projektem.

1. Rezygnacja ze sprawdzania kryterium dochodowego

To duża sprzeczność w domniemanym celu tego programu. Choć pomoże to lokatorom, których nie stać na życie z emerytury, to jeśli kryteria nie zostaną sprawdzone, ktoś z wyższą emeryturą może się zakwalifikować do programu. Jednocześnie wszyscy inni seniorzy będą musieli spełnić te kryteria i zgodnie z inną propozycją Nowej Lewicy, będą musieli być weryfikowani co pięć lat i otrzymają podwyżkę czynszu, jeśli zarobią choć jeden grosz więcej, niż wynosi kryterium dochodowe. Tak więc, jeśli osoba ma bardzo dobrą emeryturę i posiada prywatne mieszkanie, może kwalifikować się do mieszkania komunalnego, ale jeśli nie posiada prywatnego mieszkania, nie kwalifikuje się.

Co więcej, nie zakwalifikuje się ktoś, kto wynajmuje mieszkanie na rynku prywatnym w Warszawie i ma niską emeryturę, ale przekracza kryterium metrażowe, czyli jeśli powierzchnia wynajętego pokoju wynosi choćby 11 m2. To absurdalny przepis, bo minimum wynikające z norm budowlanych, po dodaniu łazienki i kuchni – to 25 metrów. Po prostu nie buduje się aż tak małych mieszkań przeznaczonych do stałego pobytu ludzi!

Jeśli ktoś mieszka w mieszkaniu komunalnym i ma nawet niewielką część prywatnego mieszkania (np. ze spadku), musi się liczyć z eksmisją, ale według propozycji Nowej Lewicy zakwalifikują się właściciele mieszkań prywatnych. Co więcej, w niektórych miastach, takich jak Warszawa, mieszkańcom odmawia się mieszkania komunalnego, ponieważ ktoś z ich krewnych jest właścicielem prywatnego mieszkania.

Istnieje również zasada, że ​​jeśli sprzedasz mieszkanie prywatne w ciągu 7 lat poprzedzających złożenie wniosku o mieszkanie komunalne, możesz otrzymać odmowę, ponieważ była szansa „zaspokoić własne potrzeby mieszkaniowe” pieniędzmi ze sprzedaży. Nie jest nawet brane pod uwagę, czy mieszkanie zostało sprzedane w celu spłaty długów, ponieważ dana osoba nie była w stanie go utrzymać, czy powodu rozwodu lub innych okoliczności.

Naszym zdaniem to wielka sprzeczność. Ale może ta polityka bardziej koncentruje się na nabywaniu nieruchomości, niż na sprawiedliwości społecznej.

2. Kryterium metrażowe

Projektodawcy nie wzięli pod uwagę, że w Warszawie trzeba mieć bardzo mały metraż, żeby otrzymać przydział lokalu komunalnego. Więc osoby mieszkające w mieszkaniach większych niż 10 metrów (lub 14 metrów dla dwóch osób) są wykluczone. Czy kryterium zostanie zniesione dla właścicieli mieszkań i pozostawione dla wynajmujących? Autorzy projektu nie wspominają, co się stanie w tej sytuacji.

3. Brak szczegółów dotyczących sprzedaży

Choć prawdą jest, że niektórzy seniorzy podpisują niekorzystne umowy w zamian za „opiekę”, jedną z największych słabości tego projektu jest całkowity brak dyskusji na temat tego, jak będzie przebiegać proces zakupu mieszkań. Otwarte pozostają m.in. te kwestie:

1. Jaki jest mechanizm obliczania wartości mieszkania?
2. Co stanie się z niespłaconą częścią wartości mieszkania, która ma być spłacana przez 20 lat, jeśli senior umrze wcześniej? Czy nie jest to aby mechanizm uzyskiwania mieszkań za ułamek ich wartości rynkowej?
3. Czy wykluczone zostaną duże mieszkania? (Wiele miast nie chce dużych mieszkań w swoich zasobach i nawet je sprzedaje.) Czy miasta uzyskają, a następnie sprzedadzą duże mieszkania osobom prywatnym lub inwestorom?
4. Jak potencjalnie posiadanie przez Gminę jednego mieszkania w prywatnym budynku będzie działać w przypadku polityki, zgodnie z którą miasta pozbywają się mieszkań w budynkach, które są w większości prywatne?

Ponieważ nie ma absolutnie żadnych informacji na ten temat, prosimy projektodawców o wyjaśnienie ich propozycji.

Uważamy jednak, że ta propozycja przynosi korzyści głównie Gminie i rządowi, dając im zachętę do utrzymywania seniorów w ubóstwie. Ponieważ dopóki będą zbyt biedni, aby żyć z emerytur, będą ofiarami tych, którzy chcą ich mieszkań – czy to będą prywatni wyłudzacze mieszkań, czy też Gmina.

To prawda, że ​​biorąc pod uwagę skrajne ubóstwo, z którym niestety zmaga się wielu seniorów, niektórzy ludzie widzieliby to jako jedyną opcję przetrwania we własnych domach. Ale jaka to jest Nędza Lewicy, że akceptuje logikę nadużyć i ubóstwa i jedynie szuka mechanizmów dla seniorów dysponujących kapitałem, a nie szuka rozwiązań dla wszystkich.

Domagamy się:

1. Podniesienia minimalnej gwarantowanej emerytury o 100%.
2. Upewnienia się, że wszyscy się na nią kwalifikują, poprzez usunięcie dyskryminacji osób, które miały umowy śmieciowe i których okresy pracy nie były wliczone. (Rozumiemy, że to właśnie zaproponowała Lewica i jest to projekt, który możemy poprzeć.)
3. Pozyskania funduszy UE na dotacje na pomoc w adaptacji dostępności mieszkań (instalacja wind, poszerzanie drzwi, wprowadzanie innych modyfikacji). Powinno to dotyczyć zarówno mieszkań komunalnych, jak i prywatnych, gdy właścicieli nie stać na samodzielne ich wykonanie. (Takie dotacje są dostępne w wielu krajach europejskich.)
4. Poprawy funkcjonowania Opieki Społecznej, aby pomóc seniorom w codziennym funkcjonowaniu, ale także w zdobywaniu wiedzy na temat różnych programów, które mogą im pomóc finansowo.
5. Usunięcia kryteriów ograniczających dostępność dodatków mieszkaniowych. Obecnie zbyt wiele osób jest wykluczonych przez kryteria dochodowe i metrażowe.
6. Poprawy mechanizmów zamiany mieszkań w gminach.
7. Zniesienia kryteriów metrażowych, które w Warszawie mocno dyskryminują osoby na rynku prywatnym, które powinny przeprowadzić się do mieszkań komunalnych z powodu swoich niskich dochodów.
8. Naciskania na gminy, aby faktycznie budowały bardziej nowoczesne mieszkania komunalne dla osób o niższych dochodach (a nie tylko TBSy) i w pełni dostępne dla seniorów.

Uwagi na temat braku konsultacji

Warto zwrócić uwagę na to, że zarówno ten projekt Nowej Lewicy, jak i kilka innych projektów, które pojawiły się w ostatnim czasie nie było konsultowanych z organizacjami lokatorskimi. To stanowi odejście od obowiązującej dotąd praktyki. Patrząc na inny sposób procedowania projektu dotyczącego mieszkalnictwa, tzn. „projektu ustawy o zmianie ustawy o społecznych formach rozwoju mieszkalnictwa oraz niektórych innych ustaw” i wyniki tzw. „konsultacji” można się zdziwić. Projekt był komentowany, ale przez losowe osoby i jedynym stowarzyszeniem, które skomentowało projekt było Polskie Stowarzyszenie Psychoterapii Integracyjnej. Może projektodawcy uznali, że nie warto posłuchać organizacji lokatorskich. Brak woli konsultacji z organizacjami lokatorskimi wskazuje na to, że autorzy projektów są świadomi, że coś jest nie tak z ich projektami i że nie realizują one interesów lokatorów.

1 komentarz na temat Czy projekt Lewicy pomoże przeciętnym emerytom?

Wybory – najlepszy czas, by oszukać lokatorów

Na kilka dni przed wyborami prezydenckimi pojawia się mnóstwo oskarżeń wokół spraw lokalowych, począwszy od afery wokół Nawrockiego, aż po sprzedaż nieruchomości miejskiej na ul. Marszałkowskiej 66. W normalnych okolicznościach cieszymy się, gdy jest głośno o tych sprawach, jednak nie możemy nie zauważyć, że są one wykorzystywane instrumentalnie.

Jednocześnie widzimy ponownie, że prawicowi członkowie innych organizacji otwarcie agitują na rzecz PiS lub – w tym przypadku – kandydata przez niego popieranego. Nie możemy więc pozostawić tych rzeczy bez komentarza, gdy widzimy, że członkowie „organizacji lokatorskiej” tak bardzo chcą tuszować antylokatorską politykę jednej partii – tej, która najwyraźniej jest bliższa ich światopoglądowi.

Po pierwsze, powinno być oczywiste, że nie popieramy polityki mieszkaniowej miasta. W tej kwestii wielokrotnie zabieraliśmy głos i podejmowaliśmy działania. Większość krytyki, którą widzimy, wysuwanej przez niektórych „miejskich aktywistów” i „stowarzyszeń lokatorskich”, jest skierowana personalnie przeciwko Rafałowi Trzaskowskiemu, przy wsparciu polityków PiS. Rafał Trzaskowski i jego partia z pewnością zasługują na krytykę. Wielokrotnie zniżył się do kłamstwa w różnych sprawach. Skłamał o sukcesach Warszawy w budowie nowych mieszkań, a my to kłamstwo rozdmuchaliśmy zarówno w mediach, jak i na naszych własnych portalach społecznościowych. Powiedział też szalone kłamstwo w niedawnej debacie. Nawrocki zapytał:

– Czy w pana emocji społecznej mieści się także składanie pozwu eksmisyjnego do rodziców sześcioletniego dziecka i do tego sześcioletniego dziecka? I czemu miasto Warszawa chce poddać eksmisji mundurowych i ich sześcioletnie dziecko?

A Trzaskowski odpowiedział:

Jak zwykle pan manipuluje, bo to sądy podejmują tego typu decyzje.

Może nie wszyscy czytający wiedzą kto składa pozwy o eksmisję do sądu. To nie Rafał Trzaskowski. Pozew składa Gmina, czyli prawnicy Gminy (w przypadku Warszawy – Dzielnicy). Czytaliśmy setki takich pozwów. To nie Trzaskowski osobiście składa pozwy, ale Gmina. A polityka eksmisyjna jest taka sama od lat. Wprowadziło ją SLD.

Trzaskowski manipuluje, bo to nie sądy składają pozwy, a także to nie do końca ich decyzje, bo politykę eksmisji ustała rząd i Gmina. Sądy powinny dostosować się do obowiązujących przepisów.

Zakłady Gospodarowania Nieruchomościami, czyli jednostki administrujące w Dzielnicach mieniem Miasta, od bardzo dawna prowadzą pro-eksmisyjną politykę, nazywaną przez nich „odzyskiwaniem mieszkań”. W większości Dzielnic od lat rządzą ci sami biurokraci. Działali tak samo podczas rządów SLD, PO czy PiS.

Gdy Gmina składa pozwy o eksmisję, Gmina też często prosi o zasądzenie wyroku BEZ prawa do lokalu socjalnego. Widzieliśmy to dziesiątki razy. (Nawet gdy pozywa prywatny właściciel, Gmina dołącza się do pozwu jako interwenient uboczny, domagając się by NIE wskazywać prawa do lokalu socjalnego.)

Jednak Ratusz niekoniecznie kłamie, gdy mówi, że ci lokatorzy mogą nie trafić na bruk. Faktycznie, mogą otrzymać prawo do lokalu socjalnego z wyroku sądu. (Chyba, że nie stawią się na rozprawę, a sąd orzeknie, że nie mają prawa do lokalu socjalnego i mogą trafić na bruk jeśli rodzina nie podejmie pewnych działań. Także sądy mogą korzystać z niekorzystnych przepisów wprowadzonych przez PiS aby wyrzucić rodzinę na bruk.)

To bardzo oburzająca sytuacja, zważywszy jakie były stanowiska PiSu w sprawie eksmisji. PiS ułatwił eksmisje w 2 przypadkach. Program Mieszkanie Plus wprowadził pojęcie Najmu Instytucjonalnego (które dotyczy nie tylko Mieszkania Plus.) Te przepisy pozwalają na eksmisję na bruk, tzn bez prawa do lokalu socjalnego lub tymczasowego. Drugi przypadek: to PiS wprowadził prawo, które stanowi, że osoby zajmujące lokale bez tytułu prawnego nie muszą otrzymywać lokalu socjalnego w razie eksmisji i które pozwala sądom ignorować listę przypadków uprawniających do lokalu socjalnego. Tak się składa, że akurat ta rodzina, o której mowa, to osoby bez tytułu najmu do lokalu po zmarłej babcia i oni nigdy nie mieli tytułu najmu.

Dobrze, że dotychczas rządy nie zawsze pozbawiają rodziców z dziećmi prawa do lokalu socjalnego – ale czasami jednak to robią. Dzięki fatalnej polityce PiSu.

My z Komitetu oczywiście walczyliśmy przeciw tym dwóm formom eksmisji na bruk. Niestety, niektóre organizacje, którzy raczej promowały postawę PiSu, po prostu przemilczały całą sprawę. (Możemy powiedzieć, że nie widzieliśmy innych organizacji lokatorskich na pikietach, ale dość mocno protestował wtedy Adrian Zandberg.)

Więc, mówmy prawdę. Eksmisje na bruk załatwiła nam akurat partia PiS, więc jest wielką hipokryzją, że kandydat popierany przez tę partię poucza kogokolwiek innego na temat eksmisji.

Kolejna ciekawostka o lokatorze, którego dotyczy sprawa. Pewni działacze stowarzyszenia lokatorów rozsiewają propagandę pro-PiSowską i anty-Trzaskowską o tym, że ten Artur zarabia więcej, niż wynosi limit dochodowy i dlatego ma “karny czynsz”. Ale musimy coś powiedzieć o źródłach takiego karnego czynszu bo to… też zasługa Prawa i Sprawiedliwości.

W 2018 r. to PiS forsował taki pomysł, pomimo naszego sprzeciwu. (Oczywiście pro-PiSowskie organizacje wtedy też milczały.) Dzięki nam, algorytm podwyżek jest nieco łagodniejszy i nie dotyczy wszystkich lokatorów, ale i tak, jest to okropne. Tłumaczyliśmy betonowym PiSowcom, że ich karny czynsz może być wyższy, niż czynsz w TBS-ach i w Mieszkaniu Plus. Ale o to właśnie im chodziło. O pozbycie się ludzi z mieszkań komunalnych.

Więc, jeśli masz płacić 50 zł. za metr w mieszkaniu komunalnym, pretensje trzeba mieć do PiSu, nie do Trzaskowskiego. Ale przed wyborami, najważniejsze to oszukać ludzi i winić kogoś innego.

Co jeszcze? Sprzedaż budynków komunalnych. Decyzje o sprzedaży mieszkań lub budynków są podejmowane w dzielnicach, a potem Rada Warszawy je aprobuje lub nie. Ale jakie są podstawy prawne do sprzedaży mieszkań komunalnych?

1. Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U z 2004 r. nr 261 poz. 2603 z późn. zm.).

Czyli, rządy AWS/UW oraz w 2004, SLD/UW.

(SLD = eksmisja na bruk, uwolnienie czynszów)

2. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie sposobu i trybu przeprowadzania przetargów oraz rokowań na zbycie nieruchomości. (Dz.U. z 2004 r. nr 207, poz. 2108)

SLD/UW

3. Uchwała Nr XXXVIII/534/2004 Rady m. st. Warszawy z dnia 14 kwietnia 2004 r. w sprawie zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości oraz ich wydzierżawianie i wynajmowanie na okres dłuższy niż 3 lata

(Wtedy PiS miał  24 radnych, a SLD/UP. 20)

W 15 grudnia 2011, Uchwałą Rady Miasta, postanowiono o zbywaniu nieruchomości oraz nowych zasadach najmu lokali. W tym, zdecydowano, że lokale powyżej 80 metrów mają iść na sprzedaż. Druk 708 przeszedł przede wszystkim dzięki wsparciu PO i SLD. Więc od tego czasu miasto przewiduje sprzedaż takich mieszkań. (Byliśmy wtedy na sesji i protestowaliśmy przeciwko.) Wtedy nie występował Rafał Trzaskowski, ale Michał Olszewski oraz figuranci z Biura Polityki Lokalowej, jak Beata Wrońska-Freudenheim lub Tomasz Krettek.

Więc w zasadzie, była większa zgoda na zbycie nieruchomości, a zgoda była wyrażona przez różnie partie polityczne, w tym SLD, UP, AWS oraz PiS. Akurat za sprzedażą większych lokali była raczej PO oraz SLD.

Decyzje o sprzedaży podejmują Dzielnice i były podejmowane również, gdy rządził Burmistrz z PiS-u. np. na Pradze w 2018 r., kiedy sprzedano budynek przy ul. Sprzecznej 6. Akurat w 2018 r., rozbudowa budynku obok Sprzecznej 8 przez Fenix spowodowały pęknięcia ścian i gmina zaczęła wysiedlać lokatorów i myśleć o sprzedaży tego budynku.

Logika jest zawsze taka sama, niezależnie czy słyszymy to od PiSu czy PO czy kiedyś od SLD.

Pewni działacze lokatorscy lub „społeczni” wspierający PiS wprowadzają ludzi w błąd i robią z nich idiotów.

Na koniec trzeba skomentować fakt, że ci działacze są przekonani, że PiS walczył przeciw reprywatyzacji. Jednak ta walka była wielkim show, aby oczernić opozycję. O swoich własnych przygodach z reprywatyzacją milczą.

Sprawa na Marszałkowskiej w pewnym sensie jest też zawiniona przez PiS – nie tylko PO. Dlaczego? Bo odrzucono nasze propozycje uregulowania reprywatyzacji, tak by nie powstały luki prawne. PiS proponował NIEKORZYSTNE DLA LOKATORÓW rozwiązanie obarczone luką prawną. Ustawa o reprywatyzacji chroniła tylko zamieszkałe kamienice przed zwrotami, ale jeszcze przed głosowaniem nad ustawą przewidywałyśmy, że miasto będzie się pozbywać lokatorów i prywatyzować miejskie zasoby. Jednak PiS nie interesował się tym, a PO doskonale zrozumiało, że CELOWO dano im metodę obejścia ustawy, aby dalej prywatyzować.

Hasło, że „prywatyzacja wróciła” jest, niestety nieprawdą, gdyż prywatyzacja nigdy nie została zatrzymana i od lat odbywa się po prostu w innym sposób.

Podsumowując – PO i spółka – to dwie partie antyspołeczne. Ale PiS, ze swoim programem eksmisji na bruk i naciskiem na komercyjne i prywatne zasoby mieszkaniowe (niejednokrotnie twierdzili, że mieszkalnictwo komunalne powinno zostać zlikwidowane) – w tej sprawie nie różnie się zbytnio. A socjaldemokracja? To długa historia złej polityki mieszkaniowej.

Nie daj się oszukać klakierom jednej czy drugiej partii!

1 komentarz na temat Wybory – najlepszy czas, by oszukać lokatorów

Centrum Modlińska: mafia, policja – jedna koalicja?

Bezczynność władz na Modlińskiej pomaga przestępcy i jego kohortom z czeczeńskiej mafii kraść i terroryzować ludzi

Wielu warszawiaków już wie, że za pożarem, który zniszczył halę na ul. Marywilskiej stał również konflikt z właścicielem obiektu. Część handlarzy ostatecznie trafiła na Modlińską 6, gdzie znaleźli się w szponach okropnej sytuacji z przestępcami i czeczeńską mafią. Wczoraj mogliśmy przeczytać artykuł, który pokazuje część sytuacji w Gazecie Wyborczej. (Bitwa o prąd na Modlińskiej. Ochroniarze zarządcy przeganiają klientów i atakują kupców, 15 lutego.)

Centrum na Modlińskiej 6 jest w rzeczywistości prowadzone przez niejakiego Zbigniewa B., który był już kilkakrotnie aresztowany i ma nieciekawą reputację.

• Zbigniew B. został zatrzymany przez policję za oszustwa podatkowe 
• Złoty interes w magazynie

On osobiście oficjalnie nie figuruje w papierach. Najpierw zarządcą była firma GE Operator. Handlowcy podpisali z tą firmą umowę najmu. To była firma-słup i tak naprawdę wszystko prowadziła firma-córka. Potem ta firma rzekomo zbankrutowała i ma być w likwidacji (choć ta informacja nie widnieje w KRSie). W jakiś sposób zarządzanie halą przejęła firma Mirtan, a osobą nominalnie zarządzającą halą stał się syn Zbigniewa B., Sebastian B. Ponownie, to jest tylko słup, ponieważ halą faktycznie zarządza Zbigniew B.

Kiedy halę przejął Mirtan, stwierdzono, że stare umowy z GE Operator są nieważne, ale jak wiemy, w razie zmiany firmy wynajmującej trwające umowy trafiają do nowej firmy i pozostają ważne z mocy prawa. Próbowano zmusić handlowców do płacenia o 20% wyższego czynszu.

Pamiętajmy o niezwykle trudnej sytuacji tych handlowców, którzy w pożarze na ul. Marywilskiej stracili cały swój dobytek, nie uzyskując żadnego odszkodowania.

W międzyczasie zarządcy zażądali, aby handlowcy płacili za prąd z rocznym wyprzedzeniem, co zrobili. Jednak B. nie zapłacił za prąd operatorowi, więc prąd został odcięty. Handlowcy skontaktowali się wtedy bezpośrednio z firmą energetyczną i zapłacili bezpośrednio po raz drugi. Tak więc w rzeczywistości B. wziął pieniądze za prąd i nie zapłacił, zamiast tego zatrzymując je dla siebie, co jest po prostu kolejnym z jego przestępstw.

Handlowcy zapłacili 2 razy za prąd, który obecnie jest odcięty. Poprosili STOEN o przywrócenie prądu, ale kiedy pracownicy STOENu przyszli do hali, zostali zablokowani przez członków czeczeńskiej mafii, którzy zostali zatrudnieni jako „ochroniarze”. Nawiasem mówiąc, „umowy” z bandytami zostały podpisane przez GE Operator, który rzekomo jest w likwidacji. Powstaje pytanie, czy te umowy są w ogóle legalne. W każdym razie pewnie, ci „pracodawcy” nie płacą podatków, ani nie składek ZUS.

Czeczeni przyszli w zeszłym miesiącu i zablokowali wejście do hali, wieszając znaki, że hala jest zamknięta. Generalnie byli groźni i straszyli: pewnego razu przyszło ich aż 50. Kiedy był tam dziennikarz, ukradli mu telefon, a kiedy jacyś handlarze coś przeciwko temu powiedzieli, zaczęli bić ludzi. Pewna Polka miała złamane żebra i wylądowała w szpitalu. Przeprowadziliśmy wywiad z kobietą, która została zaatakowana i opisała, jak policja tam była i po prostu stała i obserwowała tę sytuację.

Widzimy więc po raz kolejny, jak niektórzy przestępcy stają się właścicielami czy zarządcami, tym razem w obiekcie komercyjnym, próbują zmieniać umowy, a jeśli ludzie stawiają opór, mogą uciec się do wszelkiego rodzaju brutalnych taktyk. Zaatakowana kobieta wylądowała w szpitalu i złożyła doniesienie na policję. Handlarze poinformowali media, wielokrotnie rozmawiali z policją i składali skargi do prokuratury. To bardzo przypomina nam sytuację lokatorów w budynkach mieszkalnych, którzy są nękani przez właścicieli i nie mogą uzyskać żadnej reakcji ze strony władz.

Dodatkowo w tym samym budynku jest drastyczna sytuacja. Na 4 piętrze budynku mieszka około 135 ukraińskich uchodźców. W marcu 2022 r. Wojewoda Mazowiecki podpisał umowę z GE Operator na zakwaterowanie w ośrodku do 3500 uchodźców. W ciągu miesiąca GE Operator mógł zarobić nawet prawie 10 mln zł. Jednak kilka miesięcy później Wojewoda powiedział, że ośrodek nie będzie już finansowany. Do tego czasu GE Operator otrzymał już 16 mln zł.

Miasto przesiedliło większość uchodźców, ale niektórzy pozostali. Nie wiadomo dlaczego, ale w niektórych przypadkach wiemy, że ludzie byli chorzy lub z niepełnosprawnościami i być może nie mogli się tak łatwo przemieszczać. Jak wiemy, część ludzi jest obecnie uwięziona z powodu braku fizycznej możliwości opuszczenia budynku. Winda nie działa, ponieważ rodzina B.ów nie zapłaciła za prąd. Ludziom nie wolno odwiedzać uchodźców, a pilnuje ich czeczeńska mafia, która krąży i zbiera 610 zł miesięcznie za życie w skandalicznych warunkach. Obecnie nie mają też ogrzewania. Muszą płacić Czeczenom za korzystanie z pralki. Z tego, co widzieliśmy, to miejsce nie nadaje się do życia i stwarza zagrożenie dla zdrowia.

Należy również dodać, że zarówno przyjaciele z organizacji pozarządowych, jak i handlarze twierdzili, że część pomocy humanitarnej wysłanej do ośrodka została skradziona.

Ludzie kontaktowali się z wieloma instytucjami w sprawie tej sytuacji, ale nikt nie chce pomóc. Nawet ambasada Ukrainy. Gdy byliśmy w centrum, byli tam inspektorzy straży pożarnej i wyjaśniliśmy, że w przypadku pożaru lub innego nagłego wypadku osoby niepełnosprawne nie mogą opuścić budynku, ponieważ winda nie działa. Inspektorzy zasadniczo olali nas. Twierdzą, że muszą zbadać sprawę, ale nie byli zainteresowani, aby tam pójść i sprawdzić.

Mamy więc kolejną sytuację, w której działalność przestępcza, taka jak kradzież, próba zmuszenia ludzi do podpisania umów, a następnie nękanie ich, przemoc fizyczna itp. spotyka się z całkowitą obojętnością policji, prokuratury i miasta. Przypuszczamy, że wystarczy, że Rafał Trzaskowski pojawi się w wiadomościach i powie światu, jak bardzo Warszawa pomaga uchodźcom, gdy rzeczywistość jest taka, że ​​w samym mieście ludzie żyją w okropnych warunkach, bez żadnej realnej pomocy w zasięgu wzroku.

Możemy zwrócić uwagę na niedawny artykuł na temat tej sytuacji: Koszmar uchodźców w Warszawie. 135 osób, o których zapomniano

To jest całkowicie niedopuszczalne, że ludzie są traktowani z takim lekceważeniem i że ciężko pracujący ludzie są nękani przez przestępców, którzy nie powinni mieć prawa do prowadzenia żadnego rodzaju działalności. Postaramy się pomóc, jak możemy i zaczynamy od zwrócenia uwagi na tę sytuację.

Skomentuj Centrum Modlińska: mafia, policja – jedna koalicja?

Możliwe skutki Uchwały NSA o reprywatyzacji

W dniu 11 stycznia 2024 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał uchwałę dotyczącą reprywatyzacji kamienicy przy ul. Nowogrodzkiej 6a. Ta uchwała ma doniosłe znaczenie i jest wiążąca dla wszystkich decyzji unieważniających reprywatyzację z powodu nękania lokatorów.

Kamienica przy ul. Nowogrodzkiej 6a w Warszawie, położona w dzielnicy Śródmieście, została przekazana osobom podającym się za spadkobierców w 2011 r., wraz z niemal 50 mieszkańcami. Niedługo potem, kamienica została sprzedana i zarząd nad nią objęła powiązana z Feniksem spółka Jowisz.

Na drastyczne podwyżki czynszów w zaniedbanej kamienicy nie trzeba było długo czekać. Komitet Obrony Praw Lokatorów już wtedy działał od kilku lat i tak poznałyśmy mieszkańców tej kamienicy. Rozpoczęłyśmy skarżenie podwyżek czynszów do sądów. W 2014 zaczęło się wykurzanie lokatorów przez uciążliwe remonty, wyburzanie ścian, wymontowywanie okien w środku zimy i zalewanie lokali. Nic dziwnego, że większość lokatorów wolała opuścić kamienicę. Do dziś utrzymały się tylko 3 lokale. Nękanie lokatorów zostało przez nas udokumentowane na licznych filmach w latach 2014-2018.

Możliwe skutki Uchwały NSA o reprywatyzacji – czytaj dalej …

Skomentuj Możliwe skutki Uchwały NSA o reprywatyzacji